Pedagog szkolny radzi

PEDAGOG  SZKOLNY  RADZI :

Drogi Rodzicu,

zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:

– Niepokoi Cię zachowanie dziecka.

– Chcesz porozmawiać o dziecku i Waszych wzajemnych relacjach.

– Masz pytania dotyczące wyników w nauce dziecka i jego funkcjonowania w szkole.

– Potrzebujesz wsparcia w procesie wychowania.

– Masz pytania i nie wiesz do kogo się zwrócić.

– Szukasz pomocy.

Dlaczego tak trudno być rodzicami nastolatka?

Problemy dorastania

Młodzi ludzie buntują się przeciw dorosłym, a rodzice są pierwszymi dorosłymi, przeciw którym ten bunt jest skierowany. Dzieci w okresie dorastania chcą być traktowane jak dorosłe i nie godzą się z zakazami i ograniczeniami stosowanymi przez rodziców. Taka postawa jest wyrazem naturalnego w tym wieku dążenia do wyodrębnienia się i niezależności, ale najczęściej rodzi konflikty.

Rówieśnicy

Dla nastolatków najważniejsza staje się grupa rówieśnicza. Bycie w grupie rodzi konieczność dopasowania się do niej, zyskania akceptacji ? czasem za wszelką cenę, wbrew temu, czego oczekują dorośli. Często młodzi ludzie darzą większym zaufaniem przyjaciół niż rodziców, dlatego próby ograniczania im swobody w tym zakresie na ogół kończą się niepowodzeniem. Dla rodziców to trudny test wytrzymałości, cierpliwości i rodzicielskiej miłości.

Tempo życia

Życie codzienne obecnie podlega różnorodnym presjom. Dotyczy to zarówno dorosłych, jak i dzieci. Wielu rodziców zmaga się z bezrobociem, wielu zaś poświęca swojej pracy zarobkowej zbyt dużo czasu. Dorastające dzieci również już od najmłodszych lat podlegają wyjątkowej presji ? oczekuje się od nich osiągnięć w szkole, ładnej sylwetki, sukcesów itp. Coraz mniej chwil pozostaje na rozmowy i wspólne spędzanie czasu.

Czego dorastające dzieci potrzebują od rodziców?

Dorastające dzieci potrzebują naszej dyskretnej obecności, dostępności i gotowości do udzielania im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w nas swoich sojuszników, na których mogą liczyć w trudnych momentach.

Czego więc potrzebują od nas nasze dzieci?

• Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu ? poczucia bezpieczeństwa.

• Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.

• Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.

• Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.

• Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.

• Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

Jak być bliżej z dzieckiem?

Więź z dzieckiem buduje się od chwili jego narodzin. Bliskość zaufanie, szczerość to efekty wieloletniej pracy. Jeżeli jesteśmy na co dzień blisko z dzieckiem, łatwiej nam zauważyć co je cieszy, co martwi i z czym sobie nie radzi. Kiedy dziecko dorasta, zwykle trudniej nam znaleźć wspólny język, bo zaczyna być inne ? czasem dziwnie się ubiera, słucha niezrozumiałej muzyki i coraz bardziej się buntuje w wielu sprawach. Pomimo to staraj się poznawać, rozumieć i akceptować świat młodych.

Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, a podstawą rozmowy jest uważne słuchanie.

1. Rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze, wszędzie i o wszystkim,. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznajesz jego świat, jego oczekiwania i marzenia, a także problemy.

2. Staraj się zawsze znaleźć czas na rozmowę, gdy dziecko ma problem. Rozmowa pomaga pozbyć się przykrych uczuć. Gdy czuje się bezradne i skrzywdzone, pozwól mu się wygadać, wypłakać i wyzłościć. Postaraj się je zrozumieć i mądrze mu doradzić. W żadnym wypadku nie bagatelizuj jego problemów.

3. Znajdź też czas, gdy chce się podzielić radością i sukcesem. Okaż swoje zadowolenie, pochwal, spytaj o szczegóły wydarzenia. Nie umniejszaj wagi sukcesu, powiedz, jaki jesteś z niego dumny. To mu dodaje wiary w siebie i jest zachętą do osiągania dalszych sukcesów.

4. Staraj się dostrzegać sygnały, że dziecko cię potrzebuje. Kiedy ma jakiś problem nie zawsze poprosi cię o rozmowę. Jeżeli będziesz uważnie je obserwować, to z pewnością dostrzeżesz wszelkie zmiany. Czasem zaczyna cię unikać, a czasem stara się być blisko, ? kręci się? i czeka. Zainteresuj się przyjaźnie, pomóż nawiązać rozmowę.

5. Stwarzaj warunki do luźnej rozmowy. Wykorzystuj naturalne chwile przy wspólnej herbacie, kolacji, na spacerze, stwórz nastrój do wieczornych ? pogaduchów, proponuj wspólne spędzanie wolnego czasu atrakcyjne także dla niego.

6. Okazuj zainteresowanie jego sprawami, ale nie wypytuj natarczywie. Poczekaj, aż samo zacznie mówić o tym, co się u niego dzieje. To ono decyduje, ile chce nam o sobie powiedzieć. Uszanuj to.

7. Rozmawiaj też o tym, co się u ciebie obecnie dzieje, o swoich kłopotach i planach. Pytaj je o zdanie w różnych sprawach i pokazuj, że liczysz się z jego opinią.

8. Opowiadaj o sobie. Dzieci lubią wspomnienia rodziców z czasów ich młodości. Takie opowiadania zbliżają, bo przypominają dzieciom, że ich rodzice też byli młodzi. Nie przedstawiaj się jednak wyłącznie kryształowo, powiedz, że także robiłeś błędy i uczyłeś się podejmować trudne decyzje.

9 Porozmawiaj na każdy temat, nie unikaj trudnych spraw. Zadbaj o to, żeby w waszym domu nie było tematów tabu. Rozmawiaj także o tym, czego się obawiasz. Bądź raczej doradcą niż ekspertem.

Warto pamiętać o kilku ważnych sprawach?

Bądź przykładem, szanuj prawa dziecka, bądź konsekwentny, ucz                 

i rozmawiaj.

Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami  i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak jak mówisz.

Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki do spełnienia.

Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się  z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy  w ważnych sprawach muszą być respektowane.

Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają ważną rolę i często maja duży wpływ.

Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.

Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia, ono uczy się życia przede wszystkim robiąc rzeczy nowe, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.

Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów i alkoholu.

Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś proponuje narkotyki.

Budowanie zasad

Rodzina jest podstawą do uczenia dzieci jak żyć wśród ludzi i jak sobie radzić w życiu. To jak porozumiewamy się między sobą, w jaki sposób rozwiązujemy problemy, jak troszczymy się o siebie nawzajem ? pokazuje dzieciom, co jest właściwe i pożądane, a co nie jest. W ten sposób budujemy system wartości, którym będą się kierowały. Zadaniem rodziców jest stwarzać sytuacje sprzyjające rozwojowi tych ważnych umiejętności.

Najczęściej zasady współżycia w rodzinie funkcjonują w sposób naturalny, wynikają z ogólnych norm społecznych lub związane są z pewnymi tradycjami. Dotycz a najczęściej poszanowania prywatności, nieużywania przemocy, podziału obowiązków domowych, uczestnictwa w wydarzeniach rodzinnych.

Zasady panujące w rodzinie powinny ułatwiać jej funkcjonowanie, ale nie ograniczać nikogo. Zakazy powinny zaś dotyczyć tylko spraw naprawdę istotnych- bezpieczeństwa, zdrowia, wzajemnego traktowania się.

Stawiaj dziecku drogowskazy, aby mogło bezpiecznie dorastać!!!

Trochę inną sprawą jest ustalanie zasad w rodzinie dotyczących dzieci. Nie da się wychować nastolatka bez stawiania mu pewnych ograniczeń. Wyznaczanie tych granic jest trudne, ale bardzo potrzebne.

Dorastanie jest tak burzliwym okresem, że młody człowiek musi wiedzieć na co się zgadzamy, a na co nie. Wtedy powinien dowiadywać się jakie są konsekwencje tych zachowań. Stawianie ograniczeń wymaga od rodziców zaangażowania i traktowania poważnie wprowadzanych zasad. Tylko wtedy mają one sens i działają. Pozostawianie dziecku zbyt dużej wolności najczęściej nie sprawdza się.

Gdy coś się psuje, czyli jak poprawić kontakt z dzieckiem

Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim w okresie dorastania nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? N pewno można nad tym pracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość na sprawy, które ? gdy narastały latami ? mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować.

Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmieniać. Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi wiedzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu.

Jeżeli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.

Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:

O jakie konkretne zachowanie ci chodzi.

Jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób.

Dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe.

Jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie.

Jakiej zmiany oczekujesz.

Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:

Znajdź na nią jakiś spokojny moment.

Zajmuj się tylko tą konkretną sprawą.

Mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz.

Słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia.

Zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić swoją opinię.

Zakładaj możliwość zmiany swojego zdania.

Bądź gotowy do kompromisów.

Koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.

12 porad dziecka skierowanych do jego rodziców / wychowawców.

1. Nie rozpieszczajcie mnie pięknymi rzeczami! Potrzebuję waszego uznanie, a nie znowu słodyczy itp.

2. Nie róbcie za mnie niczego, co mógłbym zrobić sam!

3. Zaufajcie mi i nigdy mnie nie podejrzewajcie! Kiedy się boję, okłamuję was!

4. Oprócz niesprawiedliwości nic mnie tak nie boli, jak brak waszej miłości.

5. Odpowiadajcie na moje pytania, ale przestańcie mnie wciąż pouczać!

6. Nie wykrzykujcie na mnie w obecności innych ludzi! Jeżeli będziecie ze mną rozsądnie rozmawiali, to ja też będę się rozsądnie zachowywał!

7. Nie zrzędźcie i nie narzekajcie ciągle na mnie! Kiedy będę miał tego dosyć, muszę ustawić moje uszy tak, by jednym coś wpadało, a drugim zaraz wypadało. To jest moja konieczna obrona.

8. Nie porównujcie mnie z innymi dziećmi! Ja jestem bowiem nieporównywalny, jedyny w swoim rodzaju, nie ma na świecie drugiej takiej osoby jak ja. Jestem tak samo wyjątkowy, jak wy.

9. Wasze humory sprawiają, że tracę pewność siebie. Przyznajcie się przynajmniej, że jesteście w złym nastroju, a wtedy zejdę wam z drogi.

10. Kiedy jestem uparty, zapytajcie się choć raz: dlaczego? Może się zdarzyć, że mnie do tego zmusiliście.

11. Nie dajcie się złapać na moje triki! Jeżeli chcę przyciągnąć waszą uwagę, potrafię z jednej sekundy na drugą płakać, marudzić i być uparty.

12. Żądajcie ode mnie tylko tego, co sami też robicie! Jesteście bowiem książką, w której codziennie czytam.

( Źródło: Mia Kellmer Pringle ? Czego potrzebują dzieci?)

„ Czym skorupka za młodu nasiąknie…”

1. Wiele słyszy się utyskiwania na złe wychowanie młodzieży. Narzekający mają wiele racji. Wulgarny język w miejscach publicznych stał się niemal normą wśród ludzi młodych. Łatwo zauważyć, że dzieci nie znają podstawowych zasad grzeczności. Nie wiedzą, że po usłyszeniu odpowiedzi na pytanie o godzinę, należy podziękować, zamiast odwracać się plecami do informatora. Nie mają odruchu przepuszczania przez drzwi osób starszych, mówienia „ przepraszam” i „ proszę”. Długo można by wyliczać.
2. Dobre wychowanie jest niczym innym niż jak wpajaniem i żmudnym trenowaniem zachowań uważanych za właściwe, a ujętym w zwyczajowym savoir- vivre. Trening przebyty w dzieciństwie i młodości daje człowiekowi tzw. umiejętności bycia. Wzorce wpojone wówczas stają się odruchami. Odruchowa grzeczność – bo o nią właśnie chodzi – jest cennym „ posagiem” ułatwiającym późniejsze poruszanie się miedzy ludźmi.
3. Oczywiście, braki dobrego wychowania można nadrobić także później, chociażby podpatrując otoczenie. Nie będzie to jednak już tak łatwe. Formy grzeczności trudniej „ wchodzą w krew” w niesprzyjających okolicznościach. Zdenerwowanie lub zmęczenie mogą np. wyzwalać wcześniej nabyte, bardziej proste  sposoby zachowania.
4. Wielu rodziców nie uświadamia sobie tego, pozostawiając kształtowanie manier własnych dzieci przypadkowi, szkole, kolegom. To przecież nie wystarcza.
5. Naukę zachowania najlepiej zaczynać więc jak najwcześniej.
6. Dzieci starsze również uczymy prawidłowego zachowania wobec starszych „ uśmiechnij się i ukłoń”, „ powiedz jak się nazywasz”, „powiedz dzień dobry”, „podziękuj”, „ pożegnaj się” itp. – dla osiągnięcia skutku treningi trzeba powtarzać jak najczęściej.
7. Dziecko powinno wynieść z domu podstawy właściwego zachowania się przy stole. Spożywanie wspólnych posiłków jest rytuałem społecznym, służącym do podtrzymania i zacieśnienia znajomości. Nieumiejętność zachowania się w takiej sytuacji może w pewnym sensie dyskwalifikować towarzysko, a przynajmniej utrudniać kontakty. Zachowanie estetycznej wyprostowanej postawy z łokciami przy bokach i wprawę w manipulowanie sztućcami najlepiej osiągnąć w młodym wieku.
8. Dom powinien zapewnić obycie na tyle, aby młoda osoba umiała przyjąć gości oraz czuła się pewnie wchodząc w nowe towarzystwo. Wiedz z kim i jak witać się, jak wyrażać szacunek, umiejętność nawiązania rozmowy , przyjazny wyraz twarzy, ujmujący sposób bycia – to niekoniecznie wrodzone umiejętności. To przede wszystkim trening. Trening bezcenny ułatwiający bowiem zdobywanie sympatii otoczenia.
9. Z dzieciństwa wynosi się świadomość niezbędną dla dobrze wychowanego człowieka, że konieczne jest liczenie się z interesami i uczuciami innych. W dzieciństwie uczy się, że za popełnioną przykrość należy przeprosić i w miarę możliwości zrekompensować ją. Dzieciństwo wyposaża młodego człowieka w zasób reakcji i zachowań umożliwiających względnie bezkolizyjne poruszanie się w zewnętrznym świecie, umiejętność niewymuszonej, naturalnej grzeczności.
10. Przynajmniej tak powinno być. Nie jest – bo w wielu rodzinach nie ma czasu na zajmowanie się dziećmi pod tym kątem. W wielu brak umiejętności : rodzice jeżeli nawet zdają sobie sprawę jak przydatne w życiu może być dobre wychowanie, sami niezbyt znają zasady i normy.
11. Dawniej tą sferą życia dziecka zajmowała się nauczycielka, później szkoły z internatem, w programie których zawarte było min. uczenie dobrych manier. Jednak  i obecnie są duże możliwości poddawania dzieci edukacji w tym zakresie, zależy to zarówno od szkoły jak i rodziców. A w naukę dobrych manier zawsze warto inwestować.